پیامبرخداصلی الله علیه وآله خوش‌مشرب و خوش‌برخورد و با مردم مهربان و خودمانی بود، اصحاب هم همیشه و هروقت دوست داشتند به خدمت حضرت می‌رسیدند و با ایشان خلوت نموده، تقاضای ملاقات خصوصی می‌کردند و از هر دری سخن می‌گفتند.
گاه این مجالس طولانی و زیاد می‌شد و پیامبر خداصلی الله علیه وآله را از کارهایش بازمی‌داشت، تا اینکه آیه شریفه نازل شد:
«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذا ناجَیتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَینَ یدَی نَجْویکُمْ صَدَقَةً ذلِکَ خَیرٌ لَکُمْ وَأَطْهَرُ فَإِنْ لَمْ تَجِدُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ»؛
(سوره مجادله، آیه 12)
«ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هنگامی که می‌خواهید با رسول خدا نجوا کنید (و سخنان درگوشی بگویید)، قبل از آن صدقه‌ای (در راه خدا) بدهید.
این برای شما بهتر و پاکیزه‌تر است و اگر توانایی ندارید، خداوند غفور و رحیم است».
امّا آنان‌که فقیر بودند، چیزی نداشتند که بدهند و آنان که پول داشتند بخل ورزیدند و ندادند.
تنها کسی که به این آیه عمل کرد حضرت مولا امام علی‌علیه السلام بود.
منبع:
(المصنّف لابن ابی شیبة، ج 12، ص 81.)
چنان‌که حضرت فرمود: در قرآن آیه‌ای است که هیچ کسی غیر از من به آن عمل نکرد، نه قبل از من و نه بعد از من، و آن آیه مناجات است؛
چون من یک دینار داشتم آن را به چند درهم فروخته و هرگاه خدمت حضرت می‌رسیدم یک درهم صدقه می‌دادم.
تا اینکه آیه نسخ شد با آیه:
«ءَأَشْفَقْتُمْ أَنْ تُقَدِّمُوا بَینَ یدَی نَجْویکُمْ صَدَقاتٍ فَإِذْ لَمْ‌تَفْعَلُوا وَتابَ اللَّهُ عَلَیکُمْ فَأَقِیمُوا الصَّلاةَ وَآتُوا الزَّکاةَ وَأَطِیعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَاللَّهُ خَبِیرٌ بِما تَعْمَلُونَ»؛
(سوره مجادله، آیه 13)
«آیا ترسیدید فقیر شوید که از دادن صدقات قبل از نجوا خودداری کردید؟! اکنون که این‌کار را نکردید و خداوند توبه شما را پذیرفت، نماز را برپا دارید و زکات را ادا کنید و خدا و پیامبرش را اطاعت نمایید و (بدانید) خداوند از آنچه انجام می‌دهید باخبر است».
منابع:
(بحارالانوار، ج 35، ص376؛ العمده، ص 186. شواهد التنزیل، ج 2، ص 320؛ تفسیر الطبری، ج 23، ص 248، تفسیر الصنعانی، ج 3، ص 280.)
