الْإِیمانُ

یکی از نام‌های مولا علی‌علیه السلام در قرآن، ایمان است که به کنایه از آن حضرت تعبیر شده است.  

چنان‌که امام باقرعلیه السلام در مورد آیه شریفه 

«وَمَنْ یکْفُرْ بِالْإِیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَهُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِینَ» 

فرمود: 

«اَلْإِیمانُ فِی بَطْنِ الْقُرْآنِ عَلِی بْنُ أَبِی طالِبٍ، فَمَنْ کَفَرَ بِوِلایتِهِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ».

منبع:

(بحارالانوار، ج 35، ص 348)

«مراد از ایمان در قرآن کریم، علی بن ابی‌طالب است، هرکس به ولایت او کافر شود تمام اعمالش نابود می‌شود». 

در حدیث بعدی از ابن عباس نقل شده که گفته:

أَوْلی بِالْمُؤْمِنِینَ

کسی از جانب خدای تعالی مقامی دارد که نسبت به مردم و مؤمنان از خودشان هم به خودشان سزاوارتر و اولاتر باشد.  

این مقام طبق آیه شریفه 

«النَّبِی أَوْلی بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ» 

(سوره احزاب، آیه 6) 

مخصوص پیامبرصلی الله علیه وآله است؛  

لکن هر آنچه پیامبر دارد، امام معصوم نیز دارا می‌باشد،