آیات ابتدایی سوره مبارکه توبه می‌فرماید:
«وَأَذانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ إِلَی النّاسِ یوْمَ الْحَجِ‌ّ الأَْکْبَرِ أَنَّ اللَّهَ بَرِی‌ءٌ مِنَ الْمُشْرِکِینَ وَرَسُولُهُ فَإِنْ تُبْتُمْ فَهُوَ خَیرٌ لَکُمْ وَإِنْ تَوَلَّیتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّکُمْ غَیرُ مُعْجِزِی اللَّهِ وَبَشِّرِ الَّذِینَ کَفَرُوا بِعَذابٍ أَلِیمٍ *
إِلَّا الَّذِینَ عاهَدتُمْ مِنَ الْمُشْرِکِینَ ثُمَّ لَمْ ینقُصُوکُمْ شَیئاً وَلَمْ یظاهِرُوا عَلَیکُمْ أَحَداً فَأَتِمُّوا إِلَیهِمْ عَهْدَهُمْ إِلی مُدَّتِهِمْ إِنَّ اللَّهَ یحِبُّ الْمُتَّقِینَ *
فَإِذَا انْسَلَخَ الأَْشْهُرُ الْحُرُمُ فَاقْتُلُوا الْمُشْرِکِینَ حَیثُ وَجَدْتُمُوهُمْ وَخُذُوهُمْ وَاحْصُرُوهُمْ وَاقْعُدُوا لَهُمْ کُلَّ مَرْصَدٍ فَإِنْ تابُوا وَأَقامُوا الصَّلاةَ وَآتَوا الزَّکاةَ فَخَلُّوا سَبِیلَهُمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ»
(سوره توبه، آیات ۱_۴)
«و این، اعلامی است از ناحیه خدا و پیامبرش به (عموم) مردم در روز حج اکبر [عیدقربان] که: خدا و پیامبرش از مشرکان بیزارند! با این حال، اگر توبه کنید، برای شما بهتر است!
و اگر سرپیچی نمایید، بدانید شما نمی‌توانید خدا را ناتوان سازید (و از قلمرو قدرتش خارج شوید)! و کافران را به مجازات دردناک بشارت ده! *
مگر مشرکانی را که با آنها عهد بستید، و چیزی از آن را در حقّ شما فروگذار نکردند، و احدی را بر ضدّ شما تقویت ننمودند؛
پیمان آنها را تا پایان مدّتشان محترم بشمرید؛
زیرا خداوند پرهیزگاران را دوست دارد. *
(امّا) وقتی ماه‌های حرام پایان گرفت، مشرکان را هرجا یافتید به قتل برسانید، و آنها را اسیر سازید و محاصره کنید، و در هر کمین‌گاه، بر سر راه آنها بنشینید!
هرگاه توبه کنند و نماز را برپا دارند و زکات را بپردازند، آنها را رها سازید؛ زیرا خداوند آمرزنده‌و مهربان است!
از ابن عمر نقل شده:
پیامبر خداصلی الله علیه وآله ابوبکر را با آیات برائت به مکّه فرستاد، وقتی به ذوالحلیفه رسید، علی‌علیه السلام را به‌دنبال وی فرستاد تا آیات را تحویل بگیرد.
ابوبکرگفت: مگر مشکلی پیش آمده؟
فرمود: نه.
ابوبکر خدمت رسول خداصلی الله علیه وآله آمد و گفت: مطلب چیست؟
حضرت فرمود: دستور الهی است که این آیات را یا من باید قرائت کنم یا کسی که از خودم باشد... .
مولا علی‌علیه السلام آیات برائت را به مکّه آورد و در مراسم حج در حضور مشرکان و سران آنان، این آیات را با شجاعت ابلاغ نمود.
منابع:
(بحارالانوار، ج 35، ص 284؛ و نیز رجوع کنید به‌کتاب: فروغ ابدیت یا فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام)
