الْحُجَّةُ الْبالِغَةُ

دلیل و حجّتی که به همه می‌رسد و عالم و جاهل به آن آگاهی پیدا می‌کنند، لذا این حقّ خداست که روز قیامت با همه احتجاج کند. 

همان‌که خدای تعالی در آیه قرآن فرموده: 

«فللّهِ الْحُجَّةُ الْبالِغَةُ» 

و علی حجت بالغه الهی است.

در حدیثی طولانی نقل شده: 

بُرْجُ السَّمآءِ

کاخ و قصر باعظمت آسمانی.

پیامبر اکرم‌صلی الله علیه وآله بعد از تلاوت آیه شریفه «وَالسَّمآءِ ذاتِ الْبُرُوجِ» (آیه۱ سوره بروج) به ابن عباس فرمود: 

«یابْنَ عَبّاسِ! إِنَّ اللَّهَ یقْسِمُ بِالسَّمآءِ ذاتِ الْبُرُوجِ وَیعْنی بِهِ السَّمآءُ وَبُرُوجُها؟ 

قُلْتُ: یا رسولَ اللَّهِ! فَما ذاکَ؟ قالَ: أمَّا السَّمآءُ فَأَنَا وَأَمَّا الْبُرُوجُ فَالْأَئِمَّةُ بَعْدِی أَوَّلُهُمْ عَلِی وَآخِرُهُمْ الْمْهَدِی»

منابع:

(بحارالانوار، ج 36، ص 371؛ الاختصاص، ص 223؛ مناقب آل ابی طالب، ج 1، ص 284.) 

«ای فرزند عباس! خداوند متعال به آسمان که دارای برج‌هاست قسم می‌خورد، و مرادش آسمان و بروج آن است. گفتم: ای رسول خدا منظور از آن چیست؟

فرمود: مراد از آسمان من هستم و امّا بروج، امامان بعد از من هستند که اوّل ایشان علی و آخر آنان مهدی است».

اَلْأَذانُ‌

اعلان و آگاهی دادن

آیه شریفه «وَأَذانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ»

(سوره توبه، آیه 3) 

اعلان و اطلاعیه‌ای از جانب خدا و رسولش است.

امیرالمؤمنین‌علیه السلام نیز فرموده است:

«قالَ اللَّهُ تَعالی «وَأَذانٌ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ» فَأَنَا ذلِکَ الْأَذانُ»؛

الْإِیمانُ

یکی از نام‌های مولا علی‌علیه السلام در قرآن، ایمان است که به کنایه از آن حضرت تعبیر شده است.  

چنان‌که امام باقرعلیه السلام در مورد آیه شریفه 

«وَمَنْ یکْفُرْ بِالْإِیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَهُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِینَ» 

فرمود: 

«اَلْإِیمانُ فِی بَطْنِ الْقُرْآنِ عَلِی بْنُ أَبِی طالِبٍ، فَمَنْ کَفَرَ بِوِلایتِهِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ».

منبع:

(بحارالانوار، ج 35، ص 348)

«مراد از ایمان در قرآن کریم، علی بن ابی‌طالب است، هرکس به ولایت او کافر شود تمام اعمالش نابود می‌شود». 

در حدیث بعدی از ابن عباس نقل شده که گفته:

أَوْلی بِالْمُؤْمِنِینَ

کسی از جانب خدای تعالی مقامی دارد که نسبت به مردم و مؤمنان از خودشان هم به خودشان سزاوارتر و اولاتر باشد.  

این مقام طبق آیه شریفه 

«النَّبِی أَوْلی بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ» 

(سوره احزاب، آیه 6) 

مخصوص پیامبرصلی الله علیه وآله است؛  

لکن هر آنچه پیامبر دارد، امام معصوم نیز دارا می‌باشد،